از اولین حمله تروریستی در تهران جان سالم به در برد اما پسر جوانش در آن حادثه به شهادت رسید. در آخرین ساعات قبل از آتش بس همه خانواده به یاد پسرش در خانه پدر همسرش در آستانه اشرفیه گرد هم آمده بودند که رژیم خونریز صهیونیستی به حمله‌ای دیگر او و ۱۷ عضو دیگر خانواده و اطرافیانش را به شهادت رساند. این رویداد جنایتکارانه در هیچ کجای جهان سابقه ندارد که برای از میان برداشتن یک شخصیت علمی حتی به خانواده و اطرافیان او هم رحم نشود.
دکتر صدیقی صابر متولد ۱۳۵۳ و دارای دکترای مهندسی مکانیک از دانشگاه صنعتی امیرکبیر بود و در پروژه‌های توسعه فناوری هسته‌ای ایران مشارکت داشت و به عنوان یک متخصص متعهد در این حوزه شناخته می‌شد. او از محققان و دانشمندان برجسته در حوزه هسته‌ای و فناوری‌های مرتبط با برنامه‌های اتمی ایران بود و فعالیت‌های علمی و تحقیقات وی مورد توجه متخصصان و نیروهای امنیتی قرار داشت و نقش مهمی در پیشبرد اهداف علمی و دفاعی کشور ایفا می‌کرد. وزارت خزانه‌‌داری آمریکا از دو ماه پیش محمدرضا صدیقی صابر را در لیست تحریم خود قرار داده و اعلام کرده بود که وی در ارتباط با گسترش سلاح‌های اتمی تحریم شده است. برخی رسانه‌های خارجی نیز از او به عنوان پژوهشگر «انفجارهای سمپاتیک» نام برده بودند. از او مقالات متعددی در همین زمینه با همکاری دیگر پژوهشگران در مجله علمی- پژوهشی مواد پر انرژی در دانشگاه صنعتی مالک اشتر به چاپ رسیده است
ماجرای دو قاب عکس که همسر شهید رضایی نژاد منتشر کرد
همسر شهید «داریوش رضایی‌نژاد» دانشمند هسته‌ای با انتشار پستی در صفحه شخصی خود به روایت دوستی همسرش با شهیدان «سید اصغر هاشمی تبار»، «علی باکویی» و «سید محمدرضا صدیقی صابر» پرداخته و دو عکس قدیمی را منتشر کرده است.
شهره پیرانی» ماجرای این دو عکس را چنین شرح داده:
«عکس اول جلسه دفاع کارشناسی ارشد شهید سید اصغر هاشمی تبار است (ایستاده سمت راست) که همراه دوست عزیزم «طاهره طاهری» همسرش شهید شد. نفر نشسته سمت چپ شهید «سید محمدرضا صدیقی صابر» است که داستان شهادتش همراه اعضای خانواده‌اش در آستانه اشرفیه را کسی نیست که نشنیده باشد. نفر وسط هم داریوش است.
عکس دوم، داریوش است و شهید «علی باکویی» که همراه خانواده‌اش در اولین روز حمله در نارمک به همراه همسرش مونا و دخترش یاسمین که دانشجوی ارشد کامپیوتر شریف و پسرش آرمین به شهادت رسیدند. چشمان نافذ مونا دست از سرم برنمی دارد؛ طاهره آه، طاهره مظلوم…
دوستان داریوش به داریوش پیوستند و من در فراق دوستانم باید بسوزم
گواهی می‌دهم این افراد، این نسل، ایران دوستان آرمانگرایی بودند که هدف‌شان جز سرفرازی ایران نبود. زندگی راحتی نداشتند ولی تعهدشان به این سرزمین را بر راحتی ترجیح دادند. تا پای جان برای این تعهد ماندند.
دیدگاهتان را بنویسید