در هند، جایی که پزشکی و مهندسی رویای مشترک بسیاری از کودکان است، پسربچه‌ای در کلاس‌های ابتدایی حیدرآباد آرام‌آرام مسیر دیگری را در ذهن خود ترسیم کرد. او می‌دید که پزشکی هرچند ارزشمند است، تاثیرش به محدوده‌ای کوچک منحصر می‌شود. همین انگیزه برای رشد و پیشرفت بیشتر، انتخابش را تغییر داد و شیمی را به راه تازه زندگی‌اش بدل کرد؛ تصمیمی که شاید برای بسیاری کوچک به نظر می‌آمد، پایه آینده‌ای متفاوت برای او شد.‌ این داستان محمد خواجه نذیرالدین است؛ روایتی از انتخاب‌های پی‌درپی و مسیری که هر انتخاب جدید، فصل دیگری از زندگی‌اش را رقم زد.

یروگاه خورشیدی «بتانتای» و مجموعه‌ای از سامانه‌های مشابه در چندین روستای قطبی ساخا، با ظرفیت‌های بین ۱۰ کیلووات تا چند مگاوات، به سردترین ایستگاه‌های خورشیدی زمین تبدیل شدند. سرمایی که این‌جا حکمفرماست، حتی کابل‌ها، پیچ‌ها و بست‌ها را شکننده می‌کند، چه برسد به ماژول‌های خورشیدی.

انرژی خورشیدی با مزیت بی‌وقفه بودن و عدم نیاز به هزینه سوخت، به مهم‌ترین ستون استراتژی‌های توسعه پایدار تبدیل شده است. هر نیروگاه عظیم خورشیدی نه‌تنها یک سازه صنعتی، بلکه یک روایت از همکاری بین‌المللی، نوآوری مهندسی و تغییر اجتماعی است. این گزارش شما را به دل پنج پروژه می‌برد که هرکدام بخشی از آینده‌ انرژی زمین را شکل می‌دهند: بادلا در هند، گلمود و پویانگ در چین، نور ابوظبی در امارات و توپاز در آمریکا.

خورشید، هر صبح، پهنه وسیع ایران را بوسه می‌زند. از دامنه البرز تا شن‌های داغ لوت، نور و گرمایی بی‌پایان می‌بخشد. اما داستان تبدیل این نور به برق، قصه‌ای است که دیر آغاز شد، اما امروز شتاب بسیار گرفته است. این روایت، بر پایه داده‌های رسمی، از جرقه‌های نخستین تا سلول‌های پیشرفته، راهی را بازگو می‌کند که ایران پیموده تا بخشی از انرژی آینده‌اش را از خورشید بگیرد.