در هند، جایی که پزشکی و مهندسی رویای مشترک بسیاری از کودکان است، پسربچه‌ای در کلاس‌های ابتدایی حیدرآباد آرام‌آرام مسیر دیگری را در ذهن خود ترسیم کرد. او می‌دید که پزشکی هرچند ارزشمند است، تاثیرش به محدوده‌ای کوچک منحصر می‌شود. همین انگیزه برای رشد و پیشرفت بیشتر، انتخابش را تغییر داد و شیمی را به راه تازه زندگی‌اش بدل کرد؛ تصمیمی که شاید برای بسیاری کوچک به نظر می‌آمد، پایه آینده‌ای متفاوت برای او شد.‌ این داستان محمد خواجه نذیرالدین است؛ روایتی از انتخاب‌های پی‌درپی و مسیری که هر انتخاب جدید، فصل دیگری از زندگی‌اش را رقم زد.

انرژی خورشیدی از پاک‌ترین و در دسترس‌ترین گزینه‌های تولید برق و انرژی است که سال‌هاست مورد توجه قرار گرفته است اما فناوری‌های رایج دسترسی به آن با مسایلی نظیر هزینه بالا، پیچیدگی تولید و بهره‌وری محدود روبه‌رو بوده‌ است. در چنین شرایطی، سلول‌های خورشیدی پروسکایتی به‌عنوان نسل جدیدی از فناوری خورشیدی، امیدهای تازه‌ای را زنده کرده‌اند. این سلول‌ها که از هزینه‌ای کمتر و بازدهی بالاتر برخوردارند، توانسته‌اند محدودیت‌های فناوری‌های پیشین را به چالش بکشند و نگاه‌ها را به‌سمت خود جلب کنند. پیرو این زمینه، پژوهشگرانی ازجمله دکتر محمد نذیرالدین، در توسعه این فناوری نوظهور نقش داشتند و نویدبخش دستیابی به انرژی پاک، پایدار و در دسترس برای همگان هستند.

یروگاه خورشیدی «بتانتای» و مجموعه‌ای از سامانه‌های مشابه در چندین روستای قطبی ساخا، با ظرفیت‌های بین ۱۰ کیلووات تا چند مگاوات، به سردترین ایستگاه‌های خورشیدی زمین تبدیل شدند. سرمایی که این‌جا حکمفرماست، حتی کابل‌ها، پیچ‌ها و بست‌ها را شکننده می‌کند، چه برسد به ماژول‌های خورشیدی.

انرژی خورشیدی با مزیت بی‌وقفه بودن و عدم نیاز به هزینه سوخت، به مهم‌ترین ستون استراتژی‌های توسعه پایدار تبدیل شده است. هر نیروگاه عظیم خورشیدی نه‌تنها یک سازه صنعتی، بلکه یک روایت از همکاری بین‌المللی، نوآوری مهندسی و تغییر اجتماعی است. این گزارش شما را به دل پنج پروژه می‌برد که هرکدام بخشی از آینده‌ انرژی زمین را شکل می‌دهند: بادلا در هند، گلمود و پویانگ در چین، نور ابوظبی در امارات و توپاز در آمریکا.

خورشید، هر صبح، پهنه وسیع ایران را بوسه می‌زند. از دامنه البرز تا شن‌های داغ لوت، نور و گرمایی بی‌پایان می‌بخشد. اما داستان تبدیل این نور به برق، قصه‌ای است که دیر آغاز شد، اما امروز شتاب بسیار گرفته است. این روایت، بر پایه داده‌های رسمی، از جرقه‌های نخستین تا سلول‌های پیشرفته، راهی را بازگو می‌کند که ایران پیموده تا بخشی از انرژی آینده‌اش را از خورشید بگیرد.

در زمانه‌ای که انرژی خورشیدی هنوز در دنیا فراگیر نشده بود، او نخستین نیروگاه خورشیدی ایران را طراحی کرد و تا مرحله راه‌اندازی پیش برد. مزرعه‌ای که اگر در چرخ‌دنده‌های سیستم بوروکراتیک دولت‌ها گیر نمی‌کرد می‌توانست سمت‌وسوی تولید انرژی در ایران را تغییر دهد. حالا که به طور شتابان در حال پیشروی برای تولید برق خورشیدی هستیم، تلاش‌های 30 سال گذشته محمد یعقوبی بیشتر به چشم می‌آید.

صبحی گرم در صحرای آتاکاماست، بیابان خشک، بلندمرتبه و بی‌آب‌وعلفی که در شمال کشور شیلی قرار داشته و از رشته‌کوه آند تا اقیانوس آرام امتداد دارد، هزاران صفحه براق به‌سمت آسمان خم شده‌اند. آن‌ها شکارچیان نور هستند؛ پنل‌های خورشیدی که در سکوت، انرژی یک ستاره را به رگ‌های شبکه برق تزریق می‌کنند.

دكتر زینب امیری، شخصیتی بسیار خاص است؛‌ زنی كه‌ با وجود مشغله‌های فراوان مادری، آن هم مادری سه فرزند، به یكی از نخبه‌های علمی و موفق كشور تبدیل شده ‌و طرح او درباره سلامت فلسفی، ازسوی دانشگاه‌های مختلف جهان دنبال می‌شود. این نخبه جوان ایرانی، علی‌رغم پذیرش‌ طرح علمی‌اش ازسوی مراكز علمی مختلف‌ در آن‌سوی آب‌ها و ‌حمایت‌های مادی و معنوی مرتبط با آن، ماندن در ایران و ثبت طرحش به نام سرزمین مادری ‌و خدمت به مردمش را به همه شرایط مهاجرت ترجیح داده و حاضر نیست طرحی که سال‌های سال با مشقت ‌فراوان در این آب و خاك آماده کرده است، جز «ایران» به نام كشور‌ دیگری ثبت شود.